„Mieszkańcy łąki”

Cele ogólne:
• rozwijanie umiejętności dostrzegania symetrii w przyrodzie,
• utrwalanie pojęcia owady oraz nazw owadów, mieszkańców łąki,
• utrwalanie wiadomości na temat znaczenia barwy ochronnej w życiu zwierząt,
• rozwijanie umiejętności oddawania nastroju utworu muzycznego w pracy plastycznej.

Słuchanie opowiadania M. Strękowskiej-Zaremby pt. „Barwy ochronne”

Dziecko przygląda się ilustracjom (załącznik nr 1) i słucha opowiadania czytanego przez Rodzica.

Mała, zielona żabka siedziała na skraju wiosennej łąki i z zachwytem przypatrywała się bajecznie kolorowym motylkom, które z trudem można było odróżnić od kwiatów rosnących w zielonej trawie. – Jakie one piękne, kolorowe, cudne! – wzdychała raz po raz. Postanowiła podejść bliżej, żeby się nacieszyć widokiem motyli. Zanim weszła w trawę, rozejrzała się trwożnie. Jak wszystkie żaby bała się długonogiego bociana, który na pewno chciałby ją zjeść. Nigdzie nie zobaczyła ani czerwonych nóg, ani czerwonego dzioba, ani białych skrzydeł. Śmiało więc ruszyła przez łąkę, aż doszła między barwne kwiaty i równie barwne motyle. Zadarła zielony łepek, żeby się im przyjrzeć. Iskierki słonecznego światła tańczyły na płatkach kwiatów i na skrzydełkach motyli. To był przepiękny widok. Wtem na łąkę padł cień. Jeden, drugi, dziesiąty. „Bociany!” – przestraszyła się żabka. Zadarła 65 zieloną głowę jeszcze wyżej i odetchnęła z ulgą. Ptaki, które przyleciały nad łąkę, miały czarne pióra i były mniejsze od bocianów. Żabka mogła nadal podziwiać kolorowe motyle. Ale gdzie się one podziały? Przed chwilą fruwały przed zielonym noskiem żabki, a teraz zniknęły. Jak to możliwe? – Uważaj, nadepniesz na mnie. Co tu robisz? – spytał zielony pasikonik. – Przepraszam. Szukam motyli – wyjaśniła żabka. – Dlaczego ukryłeś się pod liściem? Czy w pobliżu jest bocian? – zaniepokoiła się. – Bociana na szczęście nie widziałem, za to widzę mnóstwo motyli. Udają kwiaty, żeby zmylić ptaki, które na nie polują. – Naprawdę? – żabka nie mogła się nadziwić. Rzeczywiście, pośród kwitnących kwiatów siedziały kolorowe motylki. Były tak barwne jak kwiaty, więc trudno je było zauważyć. Gdy tylko czarne ptaki odleciały, motyle poderwały się do lotu. Ich skrzydełka znów migotały w słońcu najpiękniejszymi barwami. – Są kolorowe jak kwiaty, żeby oszukać tych, którzy na nie polują – zrozumiała żabka. – Też chciałabym być taka kolorowa – westchnęła z rozmarzeniem. – Lepiej nie. Motyle mają swoje barwy ochronne, a ty i ja swoje. Chodźmy tam, gdzie jest bardziej zielono, tak będzie bezpieczniej. – Naprawdę? – żabka nie mogła uwierzyć, że jest zielona nie bez powodu. Dopiero gdy zielony pasikonik usiadł między zielonymi źdźbłami trawy i całkiem przepadł żabce z oczu, uwierzyła, że sama też może się ukryć przed wzrokiem bociana. – Teraz żaden bocian mnie nie zobaczy – szepnęła, wskakując w gęstą trawę. – Nie zobaczy, chociaż na twoim miejscu nie bałbym się bociana aż tak bardzo. On woli myszy, dżdżownice, ryby i, niestety, pasikoniki. Żaby nie bardzo mu smakują. – Naprawdę? – żabka aż otworzyła zielony pyszczek. Była malutka, więc to naturalne, że wciąż się dziwiła.

(źródło: Przewodnik metodyczny „Ada i Olek” cz. 5, str.64-65)

Rozmowa na temat opowiadania

Dziecko wymienia nazwy kwiatów i zwierząt, które występują na łące. 6-latki czytają tekst umieszczony pod obrazkami.
Odpowiada na pytanie:
– Dlaczego motyle są kolorowe, a żaby i pasikoniki zielone?
– Jakie znacie jeszcze inne zwierzęta, które mają swój wygląd zewnętrzny (barwy) dostosowany (dostosowane) do środowiska, w którym żyją?

Utrwalanie pojęcia owady

Zdjęcia, np. mrówek, biedronek, koników polnych, pszczół, ważek, patyczaków (załączniki nr 2). Rodzic pokazuje dziecku ilustracje i pyta: Jak można jednym słowem nazwać przedstawione na zdjęciach zwierzęta?

Owady to najliczniejsza grupa zwierząt. Bardzo różnią się od siebie wyglądem i wielkością, ale mają także cechy wspólne. Prawie wszystkie posiadają dwie pary skrzydeł. Jedynym wyjątkiem jest mucha, która ma jedną parę skrzydeł. Owady odgrywają w przyrodzie istotną rolę. Zapylają rośliny, oczyszczają glebę z różnych martwych organizmów, produkują np. miód. Wśród owadów są także szkodniki, które niszczą lasy, uprawy, zapasy zgromadzone przez ludzi. Często są także nosicielami różnych chorób.

Rozpoznawanie mieszkańców łąki

Zdjęcia przedstawiające wybrane owady, np.: pszczołę, motyla, ważkę, biedronkę, mrówkę, konika polnego, białe kartki papieru do zasłonięcia jednej części zdjęć owadów (załącznik nr 3). Rodzic pokazuje kolejno zdjęcia owadów, np.: pszczoły, motyla, ważki, biedronki, mrówki, konika polnego. Jedna połowa zdjęcia jest zasłonięta. Dziecko odgaduje nazwę owada. Rodzic odkrywa raz jedną, raz drugą połowę owada. Dziecko dochodzi do wniosku, że są one takie same. Dostrzeganie symetrii.

Ślimak, ślimak, pokaż rogi …

Poznawanie wyglądu ślimaka i jego zwyczajów (załącznik nr 4). Rodzic uczy dziecko na pamięć rymowanki: Ślimak, ślimak, pokaż rogi, dam ci sera na pierogi. Pyta dziecko, czy ślimak ma rogi i czy lubi ser. Zapoznaje dziecko z ciekawostkami na temat ślimaka. Pokazuje zdjęcia przedstawiające różne rodzaje ślimaków.

Ślimak nie ma rogów tylko czułki, na końcu których są umieszczone oczy (pokazuje, gdzie znajdują się czułki). Czułki pomagają ślimakom dobrze orientować się w otoczeniu. Ślimak najbardziej lubi świeże liście. Najczęściej wybiera sobie miejsca, gdzie jest dużo wilgoci – nie lubi suszy, czyli okresu bez deszczu. Zamyka się wtedy w skorupce i czeka na lepszą pogodę.

Karty pracy (załącznik nr 5 i załącznik nr 6)