Co słychać wiosną w gnieździe?

Ćwiczenie palców dłoni – Gniazdo

Kółka wycięte z tektury, spinacze do bielizny, piłeczki ping-pongowe
Dzieci przyczepiają spinacze chwytem pęsetowym do brzegów kół, zgodnie z poleceniem. Rodzic określa kolejność, kolor i liczbę spinaczy. Na koniec wkłada do każdego koła (gniazda) kilka piłeczek symbolizujących jaja ptasie. Dzieci przeliczają piłeczki, stosując liczebniki porządkowe, i pokazują wynik – odpowiednią liczbę palców dłoni.

Słuchanie opowiadania E. Stadtmüller Witaj, wiosno!.

(Przewodnik metodyczny ,,Olek i Ada” wydawnictwa MAC str. 119)

– Kiedy ta wiosna w końcu przyjdzie – marudziła Ada. – W przedszkolu już dawno śpiewamy o niej piosenki, wycinamy kolorowe motylki i kwiatki, a ona nic.
– Jak to: nic – oburzył się tato. – Wiosna pracuje pełną parą, aby wybuchnąć zielenią, gdy tylko spadnie pierwszy ciepły deszcz.
– Jakoś tej pracy nie widać – skrzywił się Olek. – Wszędzie szaro, buro i ponuro…
– Chyba ktoś tu nie umie patrzeć uważnie… – pokręcił głową tato. – Jeśli ubierzecie się w pięć minut, to zabiorę was do parku na wyprawę detektywistyczną. Będziemy tropić ślady wiosny. Zgoda?
– Zgoda! – zawołali bardzo zgodnie Ada i Olek. Trzeba przyznać, że parkowe alejki, tonące w marcowej mgle, nie wyglądały najlepiej. Odrapane ławki, pusty plac zabaw, błoto pod nogami. Olek już miał zaproponować powrót do domu, gdy tato zawołał: – STOP! Na prawo patrz!
– Ale na co patrz? – nie zrozumiała Ada.
Tato bez słowa wskazał parasolem na parkową sadzawkę. Tuż przy pustym łabędzim domku, na wierzbowych gałązkach bieliły się najprawdziwsze na świecie…
– Bazie! – wrzasnął Olek. – Zobaczyłem je pierwszy, punkt dla mnie! Ada była niepocieszona. Na szczęście sokole oko taty dojrzało kolejny, niezaprzeczalny znak wiosny. Podczas gdy Olek wypatrywał ptaków na drzewach, tato dyskretnie przytrzymał Adę za kapturek kurtki i oczami wskazał wijącą się pośród burej trawy ścieżkę. Ada pobiegła nią i po chwili wszyscy usłyszeli jej radosny okrzyk:
– Mam! Mam drugi znak wiosny! Remis! Teraz dopiero Olek zauważył malutkie żółte kwiatuszki, których rozczochrane główki pojawiły się nie wiadomo skąd tuż nad ziemią.
– To podbiał – wyjaśnił dzieciom tato. – Bardzo pożyteczna, lecznicza roślinka.
– A co ona leczy? – chciała wiedzieć Ada.
– Wiosenne katarki, marcowe chrypki i kaszelki… – odparł tato. – Oj, chyba zbiera się na deszcz, więc lepiej wracajmy, żebyśmy nie musieli się nią kurować. Droga do domu – niby taka sama – okazała się pasmem radosnych odkryć.
– Pąki na żywopłocie! – meldował Olek.
– Zielony listek, o tu – na klombie! – nie dawała za wygraną Ada.
– Przebiśniegi!!! – wykrzyknęli równocześnie na widok całej kępy ślicznych białych kwiatuszków rosnących na trawniku, tuż obok ich własnego domu.
– Jak widzicie, wiosna wcale się nie leni – uśmiechnął się tato. – Trzeba tylko umieć patrzeć.

Rozmowa kierowana na podstawie opowiadania i ilustracji w książce.

Rodzic zadaje pytania:
− Na co narzekały dzieci?
− Jaką propozycję złożył tata Adzie i Olkowi?
− Jakie zwiastuny wiosny dzieci zauważyły w parku?
− Czy w waszej okolicy można zobaczyć już jakieś zwiastuny wiosny?

Rozmowa na temat: Co się kryje w gnieździe ptaka?

Książki przyrodnicze i encyklopedie dla dzieci o ptakach, plansze.
Rodzic ogląda wraz z Dzieckiem zdjęcia ptaków i czyta informacje o ich życiu, budowaniu gniazd, składaniu jaj i wykluwaniu się piskląt – (załącznik nr 1).

Zabawa badawcza Co znajdziemy w skorupce jaja?

Jaja: kurze, przepiórcze lub inne dostępne (umyte lub naświetlone), talerzyk.
Dziecko otrzymuje od Rodzica jajko i podaje związane z nim określenia, np.: małe, duże, twarde, białe, kremowe, nakrapiane, okrągłe, owalne, gładkie itp. Rodzic uderza w skorupkę i wylewa zawartość na talerzyk. Nazywa części jaja: żółtko i białko. Dziecko oglądają skorupki jaja, sprawdzają, czy łatwo da się je pokruszyć, co znajduje się w skorupce od środka. Przekazują sobie jajo na talerzyku, dotykają go delikatnie, sprawdzają konsystencję. Po zabawie pamiętamy o umyciu rączek :).

Ćwiczenia logopedyczne usprawniające narządy mowy- język, wargi, żuchwę.

(Przewodnik metodyczny ,,Olek i Ada” wydawnictwa MAC str. 117-118)

Wąchanie kwiatków – dzieci nabierają powietrze nosem, a wypuszczają ustami, naśladując wąchanie kwiatków.
Podlewamy kwiatki – pompujemy wodę do konewki – dzieci unoszą język do góry, w stronę nosa, opuszczają go w stronę brody, a następnie obie wargi wysuwają do przodu.
Żaba – żaba schowała się przed bocianem pod liściem i uśmiecha się szeroko – dzieci szeroko rozciągają wargi, potem uśmiechają się i ściągają wargi.
Kukułka – dzieci ściągają wargi do przodu i naśladują kukułkę – mówią: ku, ku, ku, ku.
Wiosenne porządki – przy szeroko otwartej jamie ustnej język wymiata wszelkie zakamarki: wędruje za górne i za dolne zęby.

Prezentowanie prawidłowej artykulacji głoski m.

Lusterko
Rodzic objaśnia i pokazuje prawidłową artykulację głoski m.
Głoska m jest głoską dwuwargową, dźwięczną i nosową. Powstaje przez zbliżenie do siebie obu warg, a powietrze przechodzi przez nos. Rodzic zwraca uwagę, aby przy głosce m nie wybrzmiewała dodatkowo głoska y.
Dzieci powtarzają za Rodzicem głoskę m, naśladując mruczenie kota.

Ćwiczenie małej motoryki – lepienie bazi z plasteliny.

Plastelina, podkładki.
Dziecko lepi z plasteliny wałeczki, które będą gałązkami. Następnie toczy małe, białe lub szare, kuleczki, które przylepiają do gałązek z plasteliny.

Zabawa dydaktyczna Czarodziejskie pudełko.

Pudełko, małe zabawki.
Rodzic kładzie na stole małe zabawki np.: klocek, samochodzik, piłkę, przytulankę, kredkę. Dziecko je nazywa. Następnie Rodzic wkłada je do czarodziejskiego pudełka, a dziecko za pomocą dotyku stara się rozpoznać przedmioty po kształtach i je nazwać.